Dag 27

Vandaag vroeg op. Bijzonder genoeg bleken de kamers behoorlijk luidruchtig. Veel luidruchtiger als de ryokan’s met hun papieren wandjes 😉 en ik kon de andere gasten (en hun gesnurk) horen. Niet zo’n probleem voor mij want ik draai mij gewoon om en hoor het niet meer, maar toch.

Er was een busdienst van het hotel naar het vliegveld. Ik moest de bus hebben van 7 uur en drie kwartier later stond ik op het vliegveld. Tijd om afscheid te nemen van mijn WiFi dongel. Dit kastje was een prima ding voor mij. Overal onbeperkt snel 4G internet door een WiFi verbinding met mijn telefoon. Ideaal, dankzij dit kastje heb ik heerlijk veel kunnen doen en zien. Er zijn ook zeker behoorlijk wat WiFi spots beschikbaar, maar de kwaliteit en de snelheid daarvan is niet altijd fantastisch.

Na dit kastje op de post te hebben gegooit was het tijd om in te checken. Mijn koffer zat echt op de limiet. 23,9 kg en deze mocht gelukkig mee. Wel had ik nu een zware rugtas met laptop en extra sport tas (ook prop vol) als hand baggage. Gelukkig werden deze niet gewogen en kon ik door 🙂 .

Op naar de gate en wachten. Mijn vliegtuigje kwam er als snel en anderhalf uur later konden we naar binnen.

Ik had en luxe stoel gereserveerd voor de terug vlucht. En ik had mazzel, bij het raam, veel beenruimte en niemand naast me. Fantastisch!

De terugvlucht ging verliep ook prima. We vlogen over heel noord Japan heen, over de poolcirkel om via Zweden weer Europa binnen te komen. Dit gaf mij mooi de kans om het noorden van Japan ook nog even te bewonderen want het was zowaar goed weer.

Ik heb zo de Japanse Alpen kunnen zien, de stad Sapporo en het vulkaan eiland Rishiri. Erg tof om te zien.

Elf uur later sta ik weer op Nederlandse grond. Het is 16:00 uur Nederlandse tijd, maar voelt voor mij aan als 22:00 uur s’avonds. Gelukkig werd ik opgehaald door vrienden die ook nog eens naast een hele vette BMW hadden geparkeerd.

Even later was ik thuis, tas uitpakken kon wel even wachten tot morgen eerst heerlijk slapen in mijn eigen bedje. Wat een fantastische vakantie was dit. 😀

Dag 26

Vandaag lekker shoppen en leuke dingen kopen. Toen ik s’ochtends richting het station liep, stond er een boekenmarkt. Even kijken dus. Een beetje zoals ik ze ook ken van Nederland, maar dan met veel manga. Nu weet ik daar niet zo heel veel van af, maar een paar series zie ik zeker kom stonden er ook bij (heel bekende, Aikira en Dragon Ball). Deze waren als zet te koop, maar er lagen ook veel speciale boeken bij met alle schetsen en dat soort dingen over manga. Dit lijkt me echt een walhalla voor de manga liefhebbers.

Erg aanlokkelijk om mee te nemen, maar het telt lekker aan met de kilo’s voor de terug vlucht. De heenreis zat ik al op de grens met 1 grote koffer en voor de terugreis moet ik het dus alleen met handbagage doen. Helaas niet dus, jammer want het is wel puur Japans en leuk om te kijken.

Dan maar even een warenhuis in. Nu zijn de warenhuizen in Ikebukuro de wijk waar ik slaap, de op een na grootste ter wereld. (Ik heb zo’n vermoede dat een paar rijke olie staatjes de laatste jaren de Japanners hebben overtroffen.) Deze warenhuizen hebben enkele kelders, vele verdiepingen en zijn erg lang. Onderin verkopen ze vaak voedsel, dan komt dames kleding gevolgt door de heren kleding. Daarboven van alles en nog wat en op de top de restaurants.

Ik heb echt veel mooie, dure, maar ook hele gekke dingen gezien (zoals handlezers). Gelukkig ook een aantal mooie potentiële souvenirs. Vooral voor de speelgoed afdeling had ik een zwak.

Na de nodige inkopen moest ik nu echt vertrekken naar mijn laatste hotel in Narita. Dat ligt vlak bij het vliegveld van waar ik morgen ochtend moet vertrekken. Helaas was het behoorlijk druk toen ik vertrok. Met inmiddels twee zware tassen en een koffer toch gewoon maar de overvolle treinen in. Drie keer overstappen (en een hele hoge trap) en een paar uur later, sta ik voor mijn hotel. Yeay!

Zo nu eerst even mijn laatste centen op maken aan eten (en wat drinken) want honger heb ik wel gekregen. Gelukkig was de lokale specialiteit gebakken paling, heerlijk!

Na voldoende gegeten (extra kip, worstjes en patat) en gedronken (bier en sake) te hebben, was het tijd om naar mijn kamer te gaan en mijn koffers te wegen. Hmmmmm, veel te zwaar natuurlijk, 40 kilo in totaal. Na wat spullen overgeplaatst te hebben en van andere afscheid genomen te hebben, zat mijn koffer op de limiet. De rest moest maar mee als handbagage. De onderstaande spullen hebben de terugreis niet gehaald.

De kamer prima en bevatte alles wat je nodig kon hebben. Nu tijd om lekker te slapen.

Dag 25

Genieten in Tokyo vandaag was de planning. Ik heb het gedeelte rond het station van Tokyo uitgekozen als start en ga later naar Akihabara het electronica gebied. Nu is het station bij mijn ryokan altijd behoorlijk druk (het op een na drukste station van Tokyo). Het station Tokyo is dat verbazingwekkend genoeg niet. Sterker nog het was gewoon rustig. De in / uitgang was wel mooi trouwens.

Toen ik buiten stapte (wat het trouwens wel weer een stuk drukker was) deed me dit station toch wel heel erg aan het centraal station van Amsterdam denken.

Oké, nu naar de Sony winkel. Als het goed is het Sony ook wel eens van die leuke robotje gemaakt, die (nu ik toch op robot tour ben) zelf ook wel eens wil zien. Ondertussen is de skyline best wel impressive. Blokken van toren hoge winkels en kantoor bebouwen bepaalde het beeld.

Uiteindelijk het Sony gebouw gevonden en naar binnen. Hmmmmm,  helaas weer niet mogen filmen of foto’s nemen. Ook genoeg personeel, bij elke kast of tafel wel een, om dit te handhaven. Eigenlijk viel er ook niet veel te zien. Alle producten lagen uitgestald en dat was het. Niks nieuws gezien en nog erger Sony’s robot hondje was er ook niet. Erg jammer.

Snel naar Akihabara dan maar. Kijk dat is een stuk beter, de neon reclames flitste me tegemoet en overal waar je leek electronica, manga of speelhallen.

Heerlijk rond gesnuffeld in de verschillende grote winkel ketens, maar natuurlijk ook in de kleine steegjes. Soms begroet door een vriendelijke robot.

Over een ding heb ik het nog niet gehad. De kleding stijl van de Japanners is bijzonder. Laat ik zo zeggen, ik heb de meest gekke dingen gezien, maar het komt mij niet over als een volk met veel mooie gevoel. De meeste mannen in pak, de vrouwen in rokjes. De meisjes ook, korte rokjes ongeacht het weer. Nu vind ik dat niet zo heel erg, maar er waren ook zat zogenaamde maid cafe’s. Waar je bediend wordt door sexy verklede serveerster. En die stonden daar buiten massaal te flyeren.

Nu is dat natuurlijk niet erg. Ik ben er zelf niet naar toe gegaan omdat ze geen Engels spraken en ik heb zijn had om elkaar dom aan te staren. De scheidslijn tussen deze meiden en die van de exotische barretjes was trouwens heel klein. Behalve dat de laatste vaak en bord vast hielden met een prijs per half uur of zo. Mij is niet bekend wat er voor dat geld allemaal inbegrepen is, maar de drank is het niet.

S’avonds heerlijk sushi gegeten, en een luxe miso soep besteld met krap. Na bijna 4 weken in Japan zijn mijn skills met stokjes wel wat verbeterd. Zelf patat gegeten met stokjes. Das toch even wat anders als in Nederland waar we het gewoon met onze handen eten. Tja, ik dacht stukjes krab dus. Mis, gewoon een krab doormidden gehakt en klaar.

Pas de dag daarna hoorde ik van vrienden dat ze deze in Japan met stokjes naar hun mond brengen. Dan bijten / kauwen ze er op en eten het vlees op. De stukjes die je niet kan eten worden gewoon uitgespuugd. Voor garnalen met zo (wel eerst de kop er af bijten en uitspugen). Net zo iets als wij een kip kluiven maar dan pak je het gewoon met stokjes vast. Best simpel als je het eenmaal weet.

Dag 24

Vandaag en morgen staat metname shoppen op het programma. Oké, vandaag ook nog een beetje sightseeing. Maar ik begin dus met shoppen.

Shoppen kunnen ze hier wel. Enorme warenhuizen vol. Soms meer heel mooi spul, zoals deze samurai helmen. Mooi voor thuis, alleen beetje erg duur. Het is dan ook meer voor de Japanners zelf als voor toeristen.

Ook echt iets voor Japanners zijn gok- en speelhallen. Allemaal even flitsend en met meer games als ik mij kon voorstellen (zoals digitale paardenraces).

Maar ook voor de dames waren er hele vloeren waar je als man niet welkom was.

Over dames gesproken, zo kwam ik ook in een winkelstraat terecht waar van alles voor de Japanse meiden te koop was. Van Gotische kleding, tot weet ik veel war meer. Ik had er in ieder geval niet veel te zoeken.

Wat wel meer in mijn straatje ligt is de Honda showroom. Hier staan de nieuwste modellen van Honda waaronder een heel tof klein motorfietsje. Een beetje als de Honda ZB of monkey van vroeger.

Maar ook een toffe kleine auto. Weinig motorvermogen en bagage ruimte, maar wel achterwiel aandrijving. Wat een gaaf bakkie. Helaas niet voor de Europese markt. Jammer, want hier is vast wat leuks van te maken.

Maar het werd nog beter daar. Honda’s robot Asimo kwam ook. Er was een speciaal programma waar ik mij ritsen heb kunnen wurmen. Wat een mooi stukje engineering. Klein en licht (ongeveer 1 meter 50 en 50 kg) en kan lopen, rennen, op een been staan en huppelen. Wat gaaf hoor! Hij bewoog ook heel menselijk en stond daar aardig lang. Alleen al qua accu opslag een prestatie.

Nog beter, na afloop kon je met hem op de foto. Dat laat ik mij dus geen twee keer zeggen.

En dan nu weer even sightseeing. Op naar de haven van Tokyo. Niet voor de vismarkt, maar voor de rainbow bridge en een real size gundam (soort Japanse vecht robot waar je in zit). Het vervoer alleen al daarna type was bijzonder. Een soort bovengrondse metro op banden. Geheel geautomatiseerd zonder bestuurder of wat dan ook. Ik heb er alleen een foto van de baan, want het regende flink en van binnenuit zag je bijna niets.

Dus door naar de rainbow bridge. Dat viel tegen 😦 . Hij had alle kleuren van de regenboog, tegelijk. In andere woorden, hij was gewoon wit en niet verschillende kleuren zoals ik hem op foto’s had gezien. Beetje jammer. Daarnaast stond dan wel weer een vrijheidsbeeld. Toch ook maar even samen op de foto gezet.

Al lopend langs de kade, waar ik bomen fotografeerde die wel kleurrijke verlichting hadden (een soort kerstbomen), stopte ineens een limousine en stapte er stuk of tien Japanse dames uit.

Toen ging het helemaal los. De bomen kregen allerlei kleuren, gingen knipperen en er speelde muziek. Hier kon die brug nog wat van leren.

Later zag ik boven dat dit een soort romantische plek was. Ik heb geen idee op welke knop of zo hun chauffeur gedrukt heeft, maar het bezorgde mij tenminste wel een mooie show.

Dan op zoek naar de hele grote gundam. Deze is vele meters hoog en ik had hem op mijn GPS staan. Eitje zou je denken. Niet dus. Blijkt dat zo’n robot zich toch best goed kan verstoppen in een stad als Tokyo. Uiteindelijk toch gevonden, helemaal aan de andere kant van het gebouw waar ik dacht dat ie moest staan.

Maar toen kwam de klapper. Het reclamebord ging uit, de muziek ging aan, er werd een film op de muur geprojecteerd en de gundam kwam tot leven. Super gaaf. Oké hij liep niet ofzo, maar dit maakte die witte rainbow bridge wel weer goed.

Oké, laat zat inmiddels. Nog even een paar foto’s van de omgeving met zijn bijzondere gebouwen, voordat ik weer terug moest. Mijn Japanse rail pas verliep vanavond en ik wilde betijds weer in mijn ryokan zijn. Morgen nog even de winkels in en ik bezefte mij donders goed dat mijn tijd hier in Japan er al weer bijna op zat. Helaas 😦

Dag 23

Whoohoo,  wat een feest was dat! Dat mis ik toch wel in de stad waar ik vandaan kom. Lekker naar de club Womb geweest. Deze begon pas echt na twaalven, tot die tijd was het doodstil. Bier was met als alle andere drank redelijk duur (7 euro), maar daar kreeg je dan een blikje voor. Niks glas of plastic bekertje, alleen een blikje. Wel hele goede muziek en een fantastische lasershow.

Rond een uur of 4 begon ik alleen wel in te storten en wilde ik gaan pitten. Helaas gingen de treinen de eerste paar uur nog niet en bovendien is mijn ryokan gesloten van 2 uur s’nachts tot 7 uur s’ochtends. Maar dit is Japan en heeft genoeg mogelijkheden om te slapen tot je de eerste trein weer kan pakken. Dus ik opzoek naar een capsule hotel. Deze had ik zo gevonden, maar zaten helaas allemaal vol. Niet echt gek op een zaterdag avond. Tijd voor plan B, want ik stond inmiddels echt op instorten, een internet café. Dat wil zeggen en hokje voor jezelf met internet aansluiting (vaak ook met pc) en een comfortabele stoel. Wederom zo gevonden en nog beschikbaar ook. Het maakte mij inmiddels al niet meer uit waar ik sliep, dus doen. Voor 1200 yen (9,35 euro) kon ik daar 8 uur pitten.

Best oké geslapen eigenlijk. De airconditioning maakte aardig wat kabaal, maar verder nergens last van gehad. Even opfrissen bij de wasbakken en weer naar buiten. Zo, nu eerst koffie. Een halve liter koffie en wat eten voelde ik me weer oké, voor na een avondje stappen dan 😉 .

Het is zondag en ik had gelezen dat er in het Yoyogi Park hier dicht bij voldoende te zien zou zijn. Eerst maar even langs de Meiji Jingu tempel daar, waar ik met een mooi breed pad naar toe werd geleid. Ook de tempel zelf viel niet tegen.

Toen ik lekker aan het rond kijken was, moesten we op eens op zij. Bleek er een trouwerij te zijn en het bruidspaar kwam de tempel binnen (vooraf gegaan door een aantal priesters). Snel weer even een paar foto’s genomen.

Na het bezoek van de tempel, ging ik een aanliggende tuin in. Heerlijk rustig! Naast een theehuis bleek er ook een speciale bron te zijn. Even heerlijk genoten en toen weer verder het normale park in.

Ik zeg wel normaal, maar zo’n park heb ik in Nederland nog nooit gezien. Nou het park was niet zo bijzonder, maar de mensen! Je had er allerlei groepjes die verschillende dingen deden. Van normaal voetbal, honkbal of rugby tot Elvis imitators, zeepbellen makers en muziek groepjes. Het meest gekke wat ik zag waren mensen verkleed als manga figuren die daar heel fanatiek aan het dansen waren. Echt supergaaf in te zien.

Tijd om weer terug te gaan naar Ikebukuro. Op weg daar naar toe kom ik langs de drukste voetgangers oversteekplaats van Tokyo. Iedereen wacht keurig tot het groen wordt (al heel opmerkelijk voor een Nederlander). Dan gaan alle voetgangers lichten tegelijk op groen en loopt iedereen kris kras doorelkaar. Zonder ook maar iemand te raken (ook heel opmerkelijk).

Bij het station van Sinbuya zag ik ook nog dit beeldje van een hondje. Deze kwam tien jaar lang hier terug, wachtend op zijn baasje die al jaren dood was.

Eenmaal aangekomen in Ikebukuro ga ik even een hapje te eten in mijn favoriete keten, Torikizoku. Ze hebben daar allerlei vlees spiesjes. Vooral met kip, maar dan wel bijna elk deel van de kip hoor, niet alleen het vlees. 300 yen per ding wat je besteld. Of dit nu bier, vlees spiesjes, bijgerechten of desserts zijn, het maakt niet uit.

Alles met stokjes natuurrijk, dat ben ik inmiddels ook niet zo slecht meer in, behalve het ijs. Daar zat dan weer een vorkje bij. Raar.

Daarna snel mijn ryokan in om even heerlijk te slapen.

Dag 22

Vandaag niets gepland. Lekker rustig aan doen vandaag een vanavond misschien nog ff uit. Laat ik even beginnen met een paar foto’s van mijn hotel / ryokan hier in de wijk Ikebukuro in Tokyo. Gelegen op een paar minuutjes lopen van het station. Er zitten hier voornamelijk buitenlandse gasten en het personeel spreekt erg goed Engels.

Mijn kamer niet groot (3 bij 3 meter), maar heeft wel veel ruimte en zelfs een kast (voor het eerst tijdens mijn reis).

Ik heb besloten om toch maar de Tokyo Skytree te gaan bezoeken. Het vandaag namelijk best mooi weer. Dit is behoorlijk prijzig, maar zo vaak krijg ik deze kans niet. Het is het op een na hoogste gebouw ter wereld met een hoogte van 634 meter. 

Het is ook nog eens even flink wachten want het waait behoorlijk en de liften gaan dan niet. Niet zo heel erg want omdat ik een kop langer ben als iedereen hier, krijg ik het niet snel benauwd. Even een fotootje gemaakt van mijzelf in de weerspiegeling van de lift deur.

Uiteindelijk toch bovenaan gekomen en wat een uitzicht zeg. Het zicht is niet 100%. Mount Fuji kan ik helaas niet zien, maar het uitzicht over de stad oud adembenemend.

Tot slot nog even een foto van mij op het hoogst toegankelijke punt en een van de schaduw welke deze toren creëert.

Terwijl ik naar de uitgang loop zie ik nog een ding dat ik moet vastleggen. Een glazen vloer. Nou ben ik totaal geen hoogtevrees, maar dit blijft toch bijzonder om te zien.

Even een hapje eten (lekkere Japanse curry) en dan naar mijn ryokan voor 2 uurtjes slaap en dan uit. Ik ben van plan uit te gaan in de wijk Shibuya. Daar zijn voldoende grote discotheken zodat ik er makkelijk en van mijn smaak kan vinden. Daarover morgen meer.

Dag 21

Na lekker geslapen te hebben in een iets wat luidruchtiger plek als mijn voortgaande ryokan, begon ik deze dag rustig. Relaxed wakker worden en dan naar Nikko, waar ze volgens mij een festival hebben (naast heel veel werelderfgoed). Na ruim twee uur met de trein en een half uurtje lopen kom ik aan bij de plek met de vele tempels. Het eerste wat ik tegenkom is de Shinkyo brug. In die tijd speciaal gebouwt voor de boodschappers van de shogun en de keizer.

Daarna oud het heuvel op naar een oude begraafplaats, de Tosho-gu. Deze heeft onder andere een pagode van vijf verdiepingen (aarde, water, vuur, wind en lucht) en een heilige stal met drie hele bekende aapjes.

Dan even een zijstapje naar een pad naar boven voor de plek waar daadwerkelijk zijn (Tokugawa Ieyasu’s) as ligt.

Weer terug beneden wordt het pas echt uitbundig met versieringen. Wel erg mooi en indrukwekkend vergeleken met wat ik tot nu toe gezien heb.

Dit complex heb ik nu wel gezien, op naar de volgende. Dit is de Futarasan tempel waar vandaag de laatste dag is van het Yayoi Matsuri festival. Dit had ik speciaal gepland om zo een echt Japans feest mee te maken.

Op het terrein aangekomen stonden de praalwagens van de verschillende families al klaar. Iedereen keurig uitgedost in traditionele Japanse kleding.

De families bezochten en groeten elkaar doormiddel van een soort ritueel.

Midden op het terrein stond een grote tempel. Deze zou later nog een grote rol gaan spelen.

Maar eerst werd ik meegenomen naar een theehuis waar ze er op stonden dat ik een theeceremonie meemaakte. Nee zeggen is onbeleefd, dus ik mee. Tof hoor, al snapte ik er niet veel van de sfeer was fantastisch. Ritueel je handen en mond wassen bij de fontein buiten en daarna naar het theehuis in naar binnen. Enkele zoetjes voorgeschoteld gekregen en deze eerst opeten, daarna kwam de thee. Kopje draaien voor het drinken en ook weer als je klaar bent. Ik zal ongetwijfeld rog stappen vergeten zijn, maar de Japanners en ik zelf vonden het geweldig.

Weer buiten begonnen de praalwagens in beweging te komen. Deze werden naar de tempel getrokken, waar ze de priester groette. Daarna een rondje om de tempel. Dit deden ze terwijl vanuit de wagens men muziek maakte.

Uiteindelijk gingen de wagens in een rij staan om het tempel complex te verlaten. Een voor een deden ze dit ook (heuvel af), dit maal wel met een hoger muziek tempo.

Eenmaal beneden stopte ze en kwam er eten en drank te voorschijn. Veel eten en drank. Ook als buitenlander werd ik niet weer helemaal in mee getrokken.

Na aardig wat wijn, sake en bier op, gingen de lampjes van de praalwagens aan. Het was inmiddels al donker en het was geweldig om te zien.

Later gingen de wagens nog verder naar beneden het dorp in. Bij de huizen van de families stond men stil en groeten de ouderen welke daar zaten.

Super gaaf om dit allemaal mee te maken. Helaas moest ik toen echt weer terug om de trein naar Tokyo te pakken. In Tokyo nog even een hapje gegeten en toen naar bed.

Dag 20

Vanochtend vroeg op en op reis naar Toyota City waar ik een rondleiding heb in de Toyota fabriek. Ik bezoek daar de lasstraat, assembly lijn en het museum. Daarna reis ik door naar Tokyo. Omdat ik mijn ontbijt in mijn ryokan gemist heb, heb ik even wat bekends genuttigd toen ik moest wachten op de trein. Erg lekker.

Mooi op tijd, maar in totaal wel 4 uur later, sta ik voor het museum. Sommige dingen zijn echt heel tof, andere voor mij niet zo bijzonder en weer andere dingen zijn gewoon een veredelde showroom. Laat ik beginnen met een Le Mans wagen, om daarna te volgen met de met prototype wagens. De laatste waard wel erg lelijk en ie hopelijk alleen voor de Japanse markt.

Toyota zet ook steeds meer in op hybride wagens. Een mooi voorbeeld vond ik deze groene wagen.

Dan stappen we nu richting de eenpersoons voertuigen. Beginnende met de auto welke reeds in productie is.

Hierna komen de concept “wagens”, euh, rolstoelachtige vervoermiddelen. Van oud naar nieuw zie ik een duidelijke trend.

Zelf mocht ik ook even plaats nemen.

En na een muziekstukje van een robot was het eindelijk tijd voor het bezoek aan de fabriek.

In de fabriek mochten foto’s vanzelfsprekend natuurlijk weer niet een moest alle apparatuur achtergelaten worden. Dan maar een foto van een foto van de laslijn. Dit was echt wel tof. Lijnen van 25 meter, met 6 stations, met aan elk station ongeveer 8 tot 10 lasrobots.

Het bezoek aan de assemblage hal kan mij bekend voor. Geheel volgens Toyota principes van lean manufacturing maken ze hier 5 modellen tegelijk. Dit was een stuk indrukwekkender als Mazda. En een hele hoop muziek deuntjes. Elke keer als er een klein probleem was werd er een uniek deuntje gespeeld zodat de voorman kwam helpen. Input van werkers, geen verplichte uniformen. Niet zo strak als de Duitsers, maar erg indrukwekkend.

Daarna terug naar het station langs Toyota headquarters. Ik moet wel zeggen dat Toyota City verder wel een saaie stad is hoor.

De trein weer terug naar het shinkansen station en op naar Tokyo. Zoeffffff, dat ging wel snel zeg.

Helaas mount Fuji niet kunnen zien vanwege de lage bewolking. Nog even wat later en ik ben in mijn tweede ryokan. Heel wat anders als de vorige, maar goedkoop en doeltreffend. Nog even wat eten en dan snel slapen.

Bij het eten wel mijn eerste grote fout gemaakt. Ik was even vergeten dat Japanners een boek van achter naar voren lezen voor ons westerlingen. Dus ook de (alleen) Japanse menukaart. Volgens mij heb ik dus alleen bijgerechten en toetjes besteld en gegeten. Ze deden al zo raar bij de bestelling, maar konden of durfde heb engels te spreken. Uiteindelijk gewoon gekregen wat ik heb aangewezen en lekker gegeten hoor!

Dag 19

Mijn laatste volle dag in Kyoto helaas alweer. Ik heb het gevoel minder dan de helft gezien te hebben, maar heb nog een dagje. Het noorden van Kyoto dit keer met onder andere het gouden paviljoen. Ik weet dat het gouden paviljoen een toeristenval is, maar moet deze gewoon ook even gezien hebben. Tevens is daar een zen tuin in de buurt en een hele mooie tempel (de Ninnaji tempel). Maar first things first, eerst ontbijt en nog even een foto van de ryokan nu de zon schijnt.

Daarna dus op naar het gouden paviljoen. Die dit keer wel met goud bekleed is, dus dat klopt in ieder geval. Dat er veel toeristen zijn trouwens ook. Na de verplichte foto’s snel door naar de volgende stop.

De volgende stop, de zen tuin van Ryōan-ji, ligt dichtbij genoeg om te kunnen gaan lopen. Eenmaal daar aangekomen word ik niet teleurgesteld.

De bovenstaande droge landschapstuin en de waterbak zijn het bekends, maar de rest van de tuinen er omheen zijn meer dan zeker de moeite waard. Ik sloeg ook weer aardig op hol met foto’s.

Weer een stukje verder ligt de laatste bezienswaardigheid van vandaag. Het tempelcomplex en het paleis van Ninnaji. Ik begin even met het tempelcomplex.

Daarna ga ik het paleis in. Ik moet zeggen het beste paleis wat ik tijdens mijn reis heb gezien. Er is binnen veel te zien, het heeft een hele mooie tuin en je mag overal foto’s van maken. Nou hier komen ze dan.

Na dit alles is het tijd om de bus terug te pakken en nog even een beetje te gaan shoppen. Niet al te veel want ik heb vandaag mijn grote koffer al op laten sturen naar mijn volgende hotel. Zo hoef ik deze morgen niet mee te sjouwen als ik via Toyota naar Tokyo reis. Ik moet nog wel even een seven-eleven (24 uurs winkel) vinden om te pinnen. Deze vind je bijna overal en zijn echt ideaal, zijn altijd open en hebben alles waar je maar even nodig kan hebben. Je kan er zelfs je net gekochte maaltijd opwarmen.

Daarna terug naar mijn ryokan. Vroeg naar bed want het waren vermoeiende dagen en ik moet morgen vroeg op. Even paar laatste foto’s en dan slapen.

Dag 18

Vandaag begin ik vroeg, heel vroeg. Ik ben namelijk nog van plan de filosofen route te lopen, maar begin de dag natuurlijk met koffie (in dit geval even uit mijn noodvoorraad). Daarna op pad en het is niet slecht zo s’ochtends vroeg.

Bij de eerste tempels aangekomen (Nanzen) is het echt genieten. Ik ben een van de eerste. Bijzonder is dat de Japanners daar een aquaduct hebben gebouwt, voornamelijk voor hun zelf lijkt mij, want ik vind het maar heel raar staan zo’n Romeins ding in Japan.

Daar achter zitten twee tempels met zen tuinen, fantastisch mooi en heerlijk rustig zo s’ochtends vroeg.

Hier begint dan ook de filosofen route, een pad langs een kanaal dat vroeger door een bekende filosoof dagelijks werd gelopen. Helaas is bijna alle kersenbloesem nu al weg geregend.

Het eindpunt is de zilveren tempel, die dan weer geen spoortje zilver bevat. Het aantal toeristen is inmiddels flink toegenomen en veel meer dan door de tuin langs de tempel lopen is het dan ook niet..

Gelukkig is het nog vroeg en heb ik nog tijd om het Nijo kasteel te bezoek. Dit is wel een hele toffe plek en zeker een bezoek waardig. Dit oude paleis is onder andere bekend van zijn “nightingale floors” oftewel de piepende vloeren (niet krakende). En dat deden ze dan ook, zachtjes weliswaar, maar zeker genoeg. De binnenkant was zeker mooi maar ook hier geen foto’s mogen maken. De omliggende tuinen zijn echter net zo mooi en daar heb ik ook dan weer veel foto’s genomen.

Na dit bezoek is het tijd voor mijn afspraak bij het keizerlijk paleis waar ik een rondleiding heb. Helaas in de stromende regen. Als natte honden lopen we met begeleiding rond. Proberen foto’s te maken met zo min mogelijk paraplu’s er op.

Daarna naar de Geisha dans welke ik geboekt heb, met een thee ceremonie vooraf. Om daar maar even mee te beginnen. Dat was een dikke tegenvaller. De meest gehaaste thee ceremonie ooit. Er zat een Geisha op een podium. De moest gaan zitten, snel gebakje opeten, thee drinken en weg. Voordat ik wist wat de bedoeling moest ik weg. Wel kreeg ik het schoteltje me als souvenir.

Daarna even de thee tuin en de kimono’s bekijken voor de Geisha dans zelf. Hiervan mochten we natuurlijk geen foto’s maken toen het begon, maar wat was dat een prachtige show zeg. Natuurlijk speelde er alleen vrouwen, dus ook de enkele mannen rollen werden door hun gespeeld, maar zo mooi. Ik zal trouwens nooit met klagen dat ik tijdens aikido meer door mijn knieën moet zakken. De Geisha’s liepen en dansde de hele tijd met gebogen knieën. Ongelofelijk en zo zwaar. Ook de kimono’s en alle versiering (onder andere in het haar) waren erg mooi.

Om deze mooie dag goed af te sluiten heb ik heerlijk gegeten in een luxe restaurant. Boven houtskool gebakken lamskoteletjes, de specialiteit van dit restaurant. Bovendien eindelijk eens met vork en mes eten. Ik wel erg fijn. (Ik heb nogsteeds heb idee hoe Japanners met stokjes een niet gepelde garnaal kunnen eten, die ik een keer voorgeschoteld kreeg). Overheerlijke stokbrood erbij en als afsluiter een fantastisch dessert. Prima eind van zo’n mooie dag.